Ik ben lid van de PvdA en er zijn veel momenten geweest dat ik dit lidmaatschap wilde opzeggen omdat er zo vaak standpunten werden ingenomen waar ik me niet bij thuis voelde. Vaak standpunten, gebaseerd op een soort pragmatisme ,waar volgens mij de rest van Nederland niets van begrijpt. Ik voel een gemis aan "body" bij de PvdA. Toch ben ik lid gebleven tot nu toe omdat ik ook de worsteling zie. De PvdA heeft landelijk gekozen voor samenwerken met de VVD. Dat is een dappere keuze omdat er zoveel "grote zaken" spelen die de 'roots van de staat' raken. Door de keuze om samen te werken belanden beide partijen wel in een moeras van compromissen.

Vandaag, 12 november, lees ik dat de PvdA zichzelf wil gaan transformeren tot een buurt- en werkvloerpartij. Mijn partij wil radicale politiek bedrijven met kleinschaligheid als norm. Ik werd blij van het bericht in de krant omdat het de bedoeling is om de mensen te betrekken bij "wat is belangrijk?". En 9 van de 10 mensen weten voor zichzelf wat dat voor hen inhoudt.

Hieronder noem ik een aantal onderwerpen die ik op een later moment nog wat verder wil uitwerken. Mijn wens is of je wilt kijken wat jij kunt doen in jouw leven, in jouw omgeving, op jouw werkplek om aandacht te vragen voor belangrijke kwesties.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat heel veel zaken te veel gepolitiseerd worden, terwijl we eigenlijk hetzelfde willen. Kijk eens of je ergens je stem kan laten klinken om "het goede" dichterbij te brengen. Je zult verrast zijn omdat er meer gelijkgestemde behoeften zijn, dan je denkt. Veel gaat over morele en ethische zaken en dat verbindt ons.

Een eerste onderwerp gaat over het bieden van hulp en zorg aan zieke mensen. Je ouders, je kind, je partner, je buren of een familielid.
We willen allemaal dat onze naasten goede en deskundige zorg krijgen. Zieke mensen zijn vaak extra kwetsbaar en afhankelijk. Het is belangrijk dat medische hulp goed op elkaar wordt afgestemd (zoals betere samenwerking tussen huisarts en ziekenhuis) en dat de patiënt vertrouwen kan hebben. Daarnaast ontstaat er voor familie en andere naasten vaak een nieuwe situatie om de zieke te ondersteunen. Maar de deskundige, professionele zorg en persoonlijke aandacht en hulp moeten niet door elkaar worden gehaald.

Familie en anderen zijn meestal niet in staat om in de noodzakelijke zorg te voorzien. De mantelzorger wordt nu zo langzamerhand gezien als de nieuwe professional.
De hele transformatie van de zorg is ingewikkeld en lijkt behoorlijk te worden gestuurd door het geld en dat dan ook nog eens op gemeentelijk niveau. De staatssecretaris ziet dat er een groot probleem is ontstaan op het gebied van deskundigheid en "hoeveelheid zorgtijd". (wijkzorg, kwaliteit in instellingen). En dat wordt bevestigd door de werkers in de zorg.

Ik denk dat wij allemaal willen dat onze naasten zekerheid hebben over goede hulp als dat nodig is geworden. Daarmee zouden politieke discussies kunnen worden beperkt. Nu wordt de uitvoering teveel 'geldgestuurd' en dat leidt soms tot onmenselijke situaties. Laten we onze energie gebruiken om de kwaliteit en bereikbaarheid van hulpverleners, mantelzorg etc. te verbeteren in het belang van onze naasten.

Een tweede onderwerp gaat over de zekerheden van bestaan. Niets is zorgelijker als je werk aan een zijden draadje hangt of dat je werkloos bent geworden. Ik ben er van overtuigd dat iedereen wil werken maar dat het voor een deel van de mensen lastig is om daarbij de juiste weg te vinden. Dat kan tal van oorzaken hebben. Leeftijd, gemis aan vaardigheden, angst voor afwijzing zijn er zo een paar.
Het is zichtbaar dat mensen soms worden uitgebuit, machteloos zijn, en niet durven opkomen voor fatsoenlijke rechten. En die kant moeten we toch niet uit willen.

Ik zou graag willen dat mensen het gevoel krijgen dat ze gerespecteerd en gewaardeerd worden in hun werk en bij andere activiteiten. Die waardering moet oprecht zijn, van mens tot mens. Een geldelijke donatie (bonus) werkt toch anders, ook al is zo'n gift ook fijn. Je ziet dat het nu overal vrijwel alleen om geld gaat. Tienden van procenten worden gezien als een overwinning door de vakbond. En tegelijkertijd zie je dat mensen overspannen en ziek raken.

Dan is er wezenlijk wat mis in onze samenleving. Ik roep iedereen om op te onderzoeken hoe het gesteld is met je eigen situatie en behoeftes. En mocht er wat aan de hand zijn, wees eerlijk met jezelf en kijk wat je graag zou willen in jouw situatie. En ook hier gaat het om universele zaken. Het gaat om wederzijds respect en waardering, niet primair om die paar euro's per maand. Het wordt tijd dat we met andere ogen gaan kijken naar 'vervullende arbeid'. Zowel werkgevers als werknemers dragen hier een even grote verantwoordelijkheid.

Een derde prangend probleem is het verkrijgen van fatsoenlijke woonruimte, in ieder geval speelt dit in grote delen van west-Nederland. Het is een complex probleem. Hoge commerciële huren die vaak niet te betalen zijn voor starters. Hoge eisen van banken om een hypotheek te kunnen krijgen. Woningcorporaties die aangeven over onvoldoende middelen te beschikken om goedkopere woningen te realiseren. En tegelijkertijd staan er allerlei kantoorruimten leeg die niet zijn te transformeren.
Het resultaat is dat heel veel mensen niet passend kunnen wonen. Ook hier werken oude benaderingen niet meer. Maar wat wel?

Binnen de politiek worden verschillende oplossingsrichtingen gesuggereerd als 'de ware', maar ik ben nog nergens de samenhang tegen gekomen tussen de diverse 'woon-noden' en 'bouw-noodzaken'. Het moet toch mogelijk zijn dat maatschappelijke, financiele en politieke organisaties en "gebruikers, burgers" tot een gezamenlijke agenda komen. Dat zou perspectief en vertrouwen bieden. Want een ding is duidelijk....in Nederland moet iedereen toch een fatsoenlijk en betaalbaar dak boven het hoofd kunnen hebben.

Op 5 januari 2015 heb ik een open brief gestuurd over de asiel- en migratieproblematiek naar de woordvoerders van de Vaste Commissie voor Veiligheid en Justitie, naar de fractievoorzitters en naar de staatssecretaris voor Veiligheid en Justitie, de heer Teeven.

De knelpunten die zijn ontstaan als gevolg van conflicten in Syrië, Eritrea, Irak etc zijn momenteel scherp zichtbaar. Dagelijks zien we wat er gebeurt, zowel in de landen zelf, als daarom heen, maar ook in Nederland en de EU. Ik vind dat er onvoldoende gewerkt wordt om te zoeken naar “werkbare oplossingen”, ook al weet ik hoe moeilijk dat ook kan zijn. Het gaat om commitment, dan kan er veel.

Dat is de reden voor bijgaande open brief die ik op persoonlijke titel heb geschreven. Ik doe hiermee een oproep aan het Kabinet en de Tweede Kamer om de handen ineen te slaan en te werken aan voorstellen die ook in Europa kunnen worden geïntroduceerd. Migratieproblematiek kan niet langer een min of meer landelijke aangelegenheid zijn. In de open brief doe ik hiervoor suggesties. Niet allemaal even nieuw, maar wel allemaal-  en zeker in hun samenhang- erg nodig op korte termijn. 

Ik hoop met alles wat ik in me heb dat het lukt om op dit moeilijke onderwerp meer consensus te verkrijgen. Meer consensus binnen de Tweede Kamer en tegelijkertijd ook goed uitgebalanceerde voorstellen over hoe te handelen binnen de EU, met extra nadruk op het versterken van Europese hulp in de regio zelf.

In kopie stuur ik deze open brief ook naar de VNG en aan de redacties van een aantal dagbladen.

Was getekend

Simon Bontekoning