Alice en ik zijn erg op elkaar aangewezen. Door mijn ziekte heb ik haar hulp hard nodig. Ik zou niet weten hoe ik het allemaal zou moeten redden als ik alleen zou wonen. Omgekeerd heeft Alice mij ook erg nodig omdat haar toekomst zo onzeker is geworden. Dat maakt ook heel veel los. En daarbij ondersteun ik haar. In deze situatie ontstaat bij ons een hele sterke verbondenheid, vrede, verdraagzaamheid, liefde.

Nou is dit een situatie op mini - mini niveau, tussen twee mensen. Onze feitelijke perspectieven zijn niet hetzelfde, maar voor de situatie zelf maakt dat niet een groot verschil. Al schrijvende probeer ik te onderzoeken wat belangrijke condities zijn om in andere omstandigheden ook te kunnen gaan ervaren dat je elkaar nodig hebt en dat dit een positieve waarde heeft die veel goeds met zich meebrengt. Ik denk dan aan verhoudingen binnen werkomgevingen, maar ook aan mondiale verhoudingen.

Ik zou denken dat het begint bij oprechtheid, eerlijk worden over 'ik heb je nodig, wil je me helpen?' In de grote mensenwereld gedragen we ons vaak tegenovergesteld: ik heb (we hebben) je helemaal niet nodig, er voor zorgen dat je de sterkste bent en blijft (macht uitoefenen), de ander zien te overtuigen dat je beter weet of beter bent.

Daarnaast is er nog een cruciale factor, nl. 'het ervaren van tevredenheid, geluk' als je voor iemand iets hebt kunnen doen, iets hebt kunnen betekenen. Gewoon omdat je iets van jezelf hebt kunnen geven aan iemand. En ook hier is in negen van de tien gevallen een 'ziek iets' gaande dat ik maar typeer als 'ruilen'. "Voort wat, hoort wat" is het credo in deze wereld in deze tijd. Je bent stom als je zomaar iets voor niets doet en in groter verband zie je dat terugkomen in onderhandelingen. En zie wat er dan gebeurt: onderhandelingsresultaten zijn vaak niet meer dan 'een emmer met snot' en afspraken worden zelden nagekomen. Teleurstelling en wantrouwen zijn het gevolg.

Op Hawaii wordt gebruik gemaakt van Ho'oponopono. Van oudsher is men op het eiland onbekend met oorlog en dat is bijzonder. Wat ik heb begrepen is dat deze mensen een besef hebben over het belang van "heling". Heling als een methode tussen mensen individueel (bv partners, ouders en kinderen) maar je kunt ook denken aan grotere verbanden (families, organisaties, groepen).

Ik ben zelf geen echte deskundige, maar het gedachtengoed spreekt mij erg aan en is heel erg bruikbaar voor mensen om met zichzelf en anderen in het reine te kunnen komen. Verzoening en vergeving zijn daarbij dragende begrippen. Als er problemen zijn ontstaan, want niemand is immers feilloos, wordt er gebruik gemaakt van een aanpak die bestaat uit vier onderdelen, vier uitingen die de een ten opzichte van de ander "om niet" aanreikt. Met deze benadering ontstaat er een enorme kracht en verbondenheid tussen mensen. Wat zijn die stappen?

1. Ik houd van jou. Dat was zo, dat is zo, dat blijft zo. No matter what! Het is een declaratie die je uitspreekt tegen iemand (of zelfs tegen 'iets'). Je omarmt de ander, het andere en daarvoor moet je vaak over je eigen schaduw heenstappen, zodat de ander in het licht kan komen te staan.

2. Het spijt mij. Wat gebeurd is, is gebeurd, terugdraaien is niet mogelijk. De ander is door jou beschadigd geraakt. Misschien niet eens bewust of met opzet. Maar het is zo belangrijk dat de ander zich door jou gezien voelt, erkend wordt. Hier ontstaat de basis om met elkaar door te kunnen gaan. Zonder die erkenning zal er nooit opnieuw vertrouwen kunnen komen. Het gaat vaak om meer dan excuses aanbieden. Het moet echt van binnenuit komen, pas dan voelt de ander jouw oprechtheid.

3. Vergeef mij. Vergiffenis vragen geeft de ander de ruimte om jou te kunnen vergeven en dat ook tegen jou te kunnen vertellen. In deze fase ontstaat de ontspanning, soms ook de ontlading van opgekropt verdriet over wat er is gebeurd. Twee individuen worden weer mens met elkaar en er ontstaat een nieuwe verbinding. Een rijk moment.

4. Dank je wel. Daarmee wordt deze bijzondere ontmoeting afgerond. Twee mensen zijn geheeld, hebben elkaar eigenlijk geheeld door elkaar de ruimte te bieden om uit te spreken wat er moet worden gezegd. Er is geen sprake of reden meer voor wrok, schuld, boosheid, verdriet. Kortom, je kan door met elkaar en met jezelf.